Ken je dat? Dat je denkt: joh, smák niet zo. Eet normaal, of eet gewoon niet. Alsjeblieft. Of zoals krullebol en grappenmaker Jochem Myjer het (zingend) mooi zou kunnen verwoorden: ‘het is een ir-ri-ta-tie-fac-tor-tje’. Dat ‘irritatiefactortje’ is bij onze Astrid een heuse irritatiefactor. Met hoofdletter i. Astrid lijdt namelijk aan misofonie. En dat is gelukkig geen enge ziekte. Maar een allergie waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen. Ja, wij moesten ook even googelen. “Ze hebben er onderzoek naar gedaan, want ik vond het toch wel vreemd dat ik soms zo bloedchagrijnig werd. Bleek het dus misofonie te zijn. Best vervelend, maar nu ik het weet vermijd ik smakkende mensen. Zo blijft die irritatiefactor een irritatiefactortje.”

Bonbonnetje
Buiten het feit om dat je niet met een zak borrelnootjes naast haar op de bank moet ploffen, is onze Astrid heel aardig, hoor. En ook vrijwel altijd happy. “Ik ben best makkelijk blij te krijgen, ja. Vooral de kleine dingetjes kunnen me een glimlach op m’n gezicht bezorgen. Een kop koffie met een bonbonnetje bijvoorbeeld (vooral dat laatste). Of per ongeluk in een mooi park belanden en daar dan veel te lang te zitten. Maar van een nieuw woordje van m’n dochter kan ik ook heel gelukkig worden. Waar ik eerst vaak blij werd van nieuwe spullen (hebben, hebben, hebbeeen), word ik nu vooral blij van de kleine dingen (aaahw).”

New York
Ze mag dan blij worden van de kleine dingen in het leven, grote wensen blijven er natuurlijk altijd. Je even Dagobert Duck voelen. Asociaal veel geld uitgeven. Dat. “Hmm jaa, dan weet ik nog wel wat. Geef me geld en ik ga naar New York. Of Tokio. Of allebei. Als het maar een wereldstad is. Shoppen, lekker eten (waarschijnlijk in haar eentje), veel drinken, veel zien. Lijkt me super.” Me dunkt, Astrid.

Guilty pleasure
Je fantasie de vrije loop laten. Even wegdromen. Weg van het koude kikkerlandje, naar een ver land waar alles beter is. Met een privéjet naar New York bijvoorbeeld. Om daar dan veel te veel geld uit te geven en de hele dag in je stinkende joggingbroek rond te lopen. Je guilty pleasure de hele dag uitvoeren. Is toch heerlijk? Over guilty pleasures gesproken. Astrid heeft een leuke. “Ha! Dat zijn Disney prinsessen. Daar ben ik echt helemaal gek van. Ik ben opgegroeid met Belle en het Beest en de Kleine Zeemeermin enzo, dus het is een soort van jeugdsentiment denk ik. En ik heb zelf in het circus gewerkt. Als cascadeur.” Oftewel een circusartiest (tnx, Google). “Vond ik super leuk. Spelen voor publiek, iemand zijn waar mensen tegenop kijken, dat geeft een soort van kick. Die prinsessen zijn precies zo. Ze hebben iets onbereikbaars. Maar het is niet zo dat het mijn leven beheerst hoor.” *Zucht* – gelukkig maar. Geen ‘help mijn vrouw heeft een hobby’-taferelen. “Haha, nee. Ik heb de kast niet volhangen met Disney jurken of de muren beplakt met kinderachtige posters, haha. Maar ik vind het bijvoorbeeld wel leuk om de meiden die die figuren spelen in Disneyland, te volgen op Instagram.”

Nieuw
Van het circus naar de communicatiewereld. Het contrast tussen Drachten en New York is niet veel groter. Maar op beide plekken voelt Astrid zich prima thuis . “De veelzijdigheid maakt het communicatievak zo leuk. Je hebt steeds andere projecten. Maar ook de nieuwigheid, ik ben wat dat betreft nog een groentje in deze wereld, en nieuwe dingen leren vind ik interessant.” Snappen wij. Vandaag geleerd wat misofonie betekent.